HAYALETTEN MEKTUP VAR..

Nicemiz elimize kalem alıp boş bir kağıda saatlerce bakmışızdır..bazılarımız bir şeyler karalamışızdır..bazımız girişi yapıp kalmışızdır belki..belki de her şeyi yazıp da en son nasıl veda edeceğini bilemediğinden son cümlede tüm yazdıkları düğümlenmiştir boğazına bazılarımızın...
Bense hiç yazmaya başlayamayanlardanım..o bembeyaz sayfa varya işte o kahpe bir yar gibi görünmüştür bana..o kadar asap bozucudur ki bi an önce öyle nefret dolu şeyler yazıp tüm acımı kusmak isterim ona..ama bi yandan da o kadar beyazdır ki ..kışkırtıcı bir beyazlık..nasıl anlatsam ..öyle beyaz işte..kıyamazsın hani..milim kala kalemle kağıt arasında mürekkepten önce bi damla yaşartır kağıdı.işte an lanet ederim kaderime..yine yaptın aynı şeyi diye haykırırım durmadan..yine ben kıyamazken başka bir şey dokundu ona..oysa ne kadar saf temiz durur gözyaşı ama tertemiz kağıdımı almıştı benden..
işte ben de böyle sevdim hep o zarfın alıcı kısmındaki ismi..çok sevdim..ben ona sevgilim demeye kıyamazken..tam elim eline milim kala diğer elini bir gözyaşı yaşartmış meğer..
o günden beridir ki ben mektup yazamam...annenin kaderi kıza derler ya ; benim de kaderim hep gebe olduğum mektuplaradır..